exhale.. inhale..

...... exhale ......

seems like i've been holding that breath ever since my first day at school.
the moment i entered that kindergarten classroom.

i can still remember the very first test i took.
sitting in a pizza-shaped table & chair.
the proctors catering to a handful of cry babies.

and just this afternoon with one of my courses' card distribution,
the memory of those tears resounds...

yes, it seems like that memory from a distant decade,
was really hardly eons ago.

i wonder... how long will i be able to hold that thought?
longer than i can hold my breath, i hope...
it puzzles me how vivid one memory can linger in my head,
while some pictures wound up as a breeze - cold and distant
sometimes i can feel it coming back, but i could never really grasp when they pass.

i can't help it.
i'm feeling a little nostalgic.
i feel relieved that i have passed all my subjects,
but there's still a part of me that wants to stay..

i know i can't turn back time.
and i don't want to be stagnant.
just like how improbable it is for me to intake the same air that have passed through my system...

now, at this moment, i can't think of anything else to do,
but to again, enter the scene, this unpredictable stage,
and once more, with all might, thrust into the limelight, and...

...... INHALE ......

(what to do?)

sigh!

it's monday tomorrow..
deadline for my last paper.
and after that,
nothing left for me but to head home.

wish it would be that easy.
wish i wouldn't have to worry about the ccard giving..
hehe.. only one subject left,
and after that, my mind can finally rest!

hahaha...
that sounded as if there's nothing else to occupy myself huh?
humdrum? i don't think so..

i wonder what i'd be doing the next couple of months?

i don't know..
maybe i can focus more on reading and writing..
have themes that doesn't necessarily need approvals..
of professors.. editors.. spectators?!?

i dunnow..
maybe it's all planned up after all.
well, just those weeks before the actual march..

sigh!

hmm, maybe i'll enroll in some classes..
take up some lessons - gym, driving, dance.. anything..
hmm, i wonder if there's any interesting workshops back home..

---

i dunnow, i have nothing much to do i guess..
great.. haha...

any suggestions? greatly appreciated...

end of term

whew!
the term is about to end!
it's final examination's week.
sigh!

it seemed only yesterday when i lined up in the vice dean's office..
late enrollee as usual..

haha..

i remembered how indecisive i was.
thinking if i wanted to graduate this term or not.
very last minute indeed.
so, thanks to my "more than the usual" friend that guided me to the right decision.
sorry for the term jaipz, it's better than calling you weird! hehe..

thanks guys!
thank you jp, estelle, nd, etc for a nice term!~
estelle - for the slumber parties. pizzas. and hugs.
jp - food trips. health check. more food trips. and other trips.
nd - for the much needed slap, este, pat in the back!

greatly appreciated.

thanks for my seatmates in histciv for making me feel that i'm not alone.
true enough. i'm not the only one who nearly threw up laughing.

thanks for my groupmates in chemistry lab.
for the laughters. i didn't know chem can be fun!
*in your face 'physics for phun' guy' just kidding*
for the chemicals we mismixed, for the broken test tube, and for the 'early dismissal every meeting! *clever* hehe...

thank you genders! esp. to sir bob!
i always look forward to this class.
tnx martha for the lemon squares and brownies.

thank you filipi3 class.
for my inspiring prof, sir dex!
mahusay ang inyong pagkakaturo sa amin.
ang inyong klase ay isang malaking retorika!
salamat sa hindi pagttsek kaagad ng attendance.
salamat dahil parang on time ako most of the time.
dadalahin ko sa mahabang panahon ang mga natutunan...
nawa'y makatulong ako sa pagpapalago ng wika pilipino...

ano pa ba?
thank you for my new friends.
tnx for letting me take a glimpse of a care free life.

and for all those that passed by,
thanks for coloring my surroundings...
dark. light. green. even those in red *watch your temper..

okay, better study..
i don't want to repeat this speech next term...
ciao!

am i on track?

i wonder where i'd be months from today.
by then, i'll be fresh out of college.
idealistic. romantic. progressive.

exhausted but with inexhausted resources.
i.e. ending almost 15 years of school,
and yet to use those honed skills into play.

not just that.
i wonder where i'd be emotionally.
will i mature - maybe so.
but then it never fails to screw things up,
with a little tongue sticking out.

at times it frightens me.
i have nothing at hand.
i have plans. sure i do. lots of them in fact.
but then, i'm not standing on solid ground here.

what i'm saying is that, 15 years of solid education.
and after all those years of journey,
i realized that i still don't know where i'm headed to.

my destination.
do i have one?

honestly? i'm just making this as i go.

and looking at my made up map,
all i see is a myriad of pitstops.

one side

.
how can i show you i care?
when you seem miles away.
even though we're just an inch apart.

and when we are away from one another,
i try to reach out, i swear..
but then these thin chords of glass that connects us,
are more fragile that what it's supposed to be.

you seem so empty at times.
like a hollow box - absorbing my words,
but never reacting. nothing.

but then at times you burst with accusations,
that i'm being so uptight.
don't understand how that could have been,
i just don't. no, i just... nevermind.

maybe, if that is so.
maybe i've ran out of air to blow.
empty of words to speak,
for you never ever made me feel,
never made me see,
that we're engaging in a conversation,
rather than just a speech for me.

Tibok ng Damdaming Manhid

isang maikling katha
Tibok
Ng
Damdaming
Manhid
isang maikling katha


Ni Alexis Marian Ben Africa
Isinumite kay Mr. Dexter Cayanes

=========================================================

I
Sumalpok ang minamanehong kotse ni Angela bandang alas-tres ng madaling araw. Tila ligaw ang magarang sasakyan nito na nakabaranda sa isang makitid na daan.

Nasasapawan ng anino ng naglalakihang punong-kahoy ang tanging nagbibigay liwanag sa pangyayari – ang buwan. At mga tala lamang ang saksi sa naging trahedya ng dalaga.

Sa bilis ng pangyayari, nagulintang na lamang si Angela at ‘di na nagawang kumibo pa. Litaw ang pagkirot ng kanyang puso dahil manhid na ang buo niyang katawan. Lumipas ang maraming segundo’t unti-unti nang napikit ang kanyang mga mata. Hanggang sa tuluyan na siyang mawalan ng malay-tao.

II
Nagising siya kahapon ng may malalim na hinagpis sa buhay. Nababalot ng kalungkutan ang buo niyang katawan at ‘di na niya napigil na maluha sa kanyang kinahihigaan.

“Suko na ko,”

Puno ng pighati ang kanyang mga mata nang ito’y bigkasin.

“di ko na talaga kaya, hirap na hirap na akong isipin ka.”

Ayaw na sana niyang bumangon ngunit kinakailangan. Ilang oras na lamang at matatapos na siya sa kolehiyo – isang seremonyang ‘di dapat palampasin. Kailangan niyang magmartsa sa stage kahit hinihila pababa ang kanyang mga paa ng mabigat na kalooban. Marapat lamang na ngumiti sa harap ng kamera kahit nagdidilim na ang kanyang mundo.

Ganap ng sira ang kanyang hinaharap sa araw na dapat ipagdiwang ang kanyang kinabukasan.

III
Nagsimula ang lahat ng mahulog ang kanyang loob sa isang matalik na kaibigan. Apat na taon na rin ang lumipas mula ng maging malinaw sa sarili ang nadarama. Sa una’y binalewala niya ito tulad ng nakasanayang gawain tuwing may kumakatok sa damdamin. Tutal, ayaw rin naman niyang masira ang pagkakaibigang kanyang pinakaiingatan.

Naging pangkaraniwan lang ang kanilang mga araw sa piling ng iba pang kasamahan. Marami rin silang pinagdaanan – malungkot, masaya, at mga makabuluhang pangyayaring sa unang tingin ay walang kwenta.

Maayos ang lahat. Steady kumbaga. Parehong magaling sa paglilihim. Tunay na kapani-paniwala.

Ngunit ‘di naglaon, may karagdagan siyang naramdaman. Bagay na ‘di kagad napansin dahil na-priokyupa siya sa pagtatago ng nilalaman ng puso.

Napansin niyang iba ang pakikitungo sa kanya ng kaibigan kumpara sa iba pang kabarkada. Napuna niyang tila may ipinapahiwatig ang kilos ni Andrew na tulad ng nais sana niyang ipadama. Lumulukso ang puso niya sa tuwa ngunit ‘di pa rin niya ito ipinapahalata.

“Mahirap mag-assume,”… “baka mapahiya lang ako sa huli.”

Hindi lingid sa kanya na natatakot lang siya sa maaaring mangyari sakaling mali ang hinala niya. Kung tutuusin, may punto siya.

IV
Napakahaba ng gabi. Habang nakahimlay ang walang malay na katawan ni Angela, tila buhay na buhay naman ang kanyang isipan. Parang isang gawa sa takilyang pinapakita ang mga taong lumipas. Mga matatamis na alaalang nagbibigay buhay sa kanyang hininga.

Parang kahapon lamang ang mga tawanang pinagsaluhan ng barkada nina Angela at Andrew. Sariwa pa sa kanyang isipan ang mga oras ng kwentuhan at biruan.

Hindi maiaalis dito ang mga pagkakataong kinilig si Angela sa mga pahapyaw na tingin sa kanya ni Andrew tuwing nasa eskwelahan.

Halos matunaw siya tuwing inuulan ng puri ni andrew ang kanyang mga katha kahit alam naman ng dalaga na ‘di kagandahan ang mga sinusulat nito.

Hindi naglaon at nagkahiwa-hiwalay na ang barkada nila. Isa sa mga dahilan nito ay ang pagtungtong sa kolehiyo at pagpasok sa magkakaibang pamantasan. Subalit sa kabila ng lahat, tuluyan pa ring naging malapit ang dalawa sa isa’t isa.

Kahit na magkalayo ng eskwela, nagagawa pa rin nilang tumambay, magkwentuhan, at magtawanan.

V
Hindi na mapakali si Angela sa kinauupuan habang ginaganap ang Commencement Exercise sa kanilang pamantasan.

Binabagabag siya ng mga alaala ni Andrew. Naiinis siya dito dahil parang pinapaasa lang siya sa wala. Ilang taon na siyang nag-iintay ngunit ‘di pa rin niya alam kung ano ba talaga ang tingin sa kanya ni Andrew. Hindi niya alam kung anong lagay nila. Sila ba’y hanggang magkaibigan na lamang o mas higit pa ba rito ang maaaring patunguhan?

Pagod na pagod na si Angela sa kaiisip. ‘Di niya mahuli-huli ang tunay na nararamdaman ng kaibigan.

Lalo na ngayong mga nakaraang linggo na hindi na siya pinapansin nito. Hindi na siya kinakausap tulad ng dati. Nawala na ang pag-aarugang nararanasan tuwing magkasama sila. Tuloy, parang lumalabas pa sa sarili na naghahabol si Angela, isang bagay na kailan ma’y di niya maatim gawin sa iba.

VI
Inis si Angela sa sarili.

Laking yamot niya kapag naiisip kung paano siya nagpakatanga. Hindi dapat siya umasa upang ‘di na lamang nasaktan. Bumabalik sa kanyang isipan ang panahong ginugol niya sa loob ng pangarap na balang araw, pagdating ng tamang pagkakataon ay makakatuluyan din niya ang taong minamahal.

Marami namang iba diyan. Kay daming lalaki ang gustong magparamdam sa kanya ng pagmamahal. Ngunit bawat isa sa kanila ay hindi niya nakitaan ng kung anong natanaw niya kay Andrew.

Lumampas lamang ang mga ito nang hindi buo ang naging pagmamahal. Hindi lubos ang pagmamahal. Minsan, minabuti niyang bigyan ng pagkakataon ang isang sinisinta. Ngunit tulad ng iba, ‘di rin niya nailaan dito ang buong puso niya. At dahil sa husay niya sa pagpapanggap, nagawa niyang ilihim dito ang tunay na nadarama.

At ‘di naglaon, dumating ang ‘di maiiwasang karma. Mula sa taong iyon ay puro pasakit ang kanyang nakuha. Tiniis niya ito. Mukang namamanhid na siya. Ngunit sa pagdaan ng mga buwan, tila naubos na ang luha. Naubos din ang mga kaibigan niya ng kumprontahin ng lalaking iyon ang mga ito upang h’wag na siyang kausapin pa. Kinalabasan, ang relasyong iyon ay naging isang napakasariling samahan. Puno ng batuhan ng hinanakit at hinagpis.

Higit sa lahat, naputol ang komunikasyon sa gitna nina Andrew at Angela. Biglang naglaho ang taung-taon na tawanan. At para sa dalaga, nauwi ang lahat sa isang mahabang bangungot na kumukonsumo sa kanyang bawat hininga.

VII
Nang tuluyang matauhan. Walang naisip si Angela kundi tawagan ang isang pamilyar na numero. Ang natitirang numero na hindi pa napapawi sa kanyang isipan.

Nang sagutin ng kabilang linya ang tawag, biglang huminto ang ikot ng mundo. Pagkarinig sa boses ni Andrew, wala na siyang nagawa kundi humagulhol ng iyak.

Walang lumiban na salita sa linya ng telepono. Ngunit, daig pa nito ang isang libong talata. Pakiramdaman. At parang rumaragasang tubig na umagos ang mga damdamin. Tulad ng dati, namalagi ang dalawang puso sa liblib na estado.

Lumipas pa ang ilang buwan at tuluyang naghilom ang puso ni Angela. Tuluyan na ngang naisantabi ang kahapong binaha ng luha. At muli siyang nalapit sa mga kaibigang minsa’y naglaho dahil na rin sa kapabayaan.

At sa mga sumunod pang buwan, pilit na rin niyang isinantabi ang nararamdaman sa isang kaibigan.

Ngunit sa kalagitnaan ng isang maimtim na pag-uusap sa isa niyang kabarkada, nadapo ang tema sa kanilang lumipas na araw nung hayskul. Hindi sinasadyang naibukang bibig niya ang pangalan ni Andrew. Hanggang sa makarating sila sa isang rebelasyong gugulintang sa kanyang buhay… muli…

Lingid sa kaalaman ng kanyang kaibigan ang tinatagong damdamin para kay Andrew. Kaya naman walang pasintabing naikwento nito na lihim na may pagtingin sa kanya si Andrew mula pa nung dati.

Sa puntong ito, ‘di na nasigurado ni Angela kung naging mahusay pa rin ang pagtatago niya ng tunay na saloobin.

VIII
Patapos na ang seremonya ngunit ‘di pa rin mapayapa ang isipan ni Angela. Bumabalik-balik ang tinig ng kaibigang nakausap ng masinsinan.

Patuloy na umaalingawngaw. Parang niyayanig ‘di lamang ang kanyang isipan. Hindi na niya kaya. Gusto na niyang makawala sa palaisipang dalahin.

Tapos na ang martsa. Tapos na siya sa kolehiyo. Ngunit hindi sa kanyang dinadala. Kinagabihan, binabagabag pa rin ang kanyang isipan. ‘Di magtatagal at makalalaya rin siya sa mabigat na damdamin kahit man lamang panandalian.

Nais niyang makalimot. Makaligtas sa bagay na kumukunsumo ng natitira niyang lakas. Mukang lumalaban pa rin ang kanyang puso. Dahil sa kabila ng paglayo, sa dating tagpuan pa rin siya hinatid ng pusong nagnanasang sariwain ang dating masasayang araw.

Napakadilim. Pagtingala, pansing buwan lamang ang nagbibigay ningning sa kanyang kinalalagyan. Naisin man niyang iwang bukas ang ilaw ng dala-dalang sasakyan, malaking sugal kapag naubusan ito ng baterya. Delikado. Wala masyadong karatig na bahay sa daan.

Lalong lumalalim ang gabi. Lumulubha na ang sipa ng bote-boteng baon ni Angela. Hanggang sa naging isang malabong bulong na lamang ang damdamin. Nilalalamon na ito ng sigaw ng bumabaliktad niyang sikmura. Nais niyang ilabas lahat. Damdamin at lahat ng kinain.

Dali-daling dinukot ni Angela ang cellphone sa bulsa. Ilang segundong nakatitig sa numero. Maya-maya pa’t naipon ang lakas loob upang tapusin na ang lahat.

Ring… ring… ring… wala.
Ring… ring… ring… tulog ata.
Ring… click! “hello? Angela…”

Parang bulkang sumabog ang damdamin ni Angela. Halo-halong emosyon na ngayo’y rumaragasa papunta sa kabilang linya.

“Lam mo, mahal kita! Kaso, anlabo mo naman eh. Minsan, parang gusto mo rin ako. Pero kadalasan, binabalewala mo lang ako. Sabi nila, may nararamdaman ka daw nung hayskul. Ngayon? Meron pa ba? O nagbibiro-biro ka nalang? Playing safe ka kasi eh. Alam ko dahil *click* … ganun din ako.”

IX
Nag-aagaw ang liwanag at dilim. Patuloy na nagmamaneho si Andrew. Napuntahan na ata niya lahat ng matatambayan ni Angela. “San ba naman kasi yun nagpunta?”

Pumasok sa kanyang isipan ang pinagsaluhang ice cream sa tambayang sunod niyang babaybayin. Ngunit, malayo-layo pa siya rito’y may nakita siyang isang sasakyang nakabalandra sa makitid na daan. Siya’y nagulintang. ‘Di makapaniwala.

Nang matukoy ang siyang kinalalagyan ng kaibigan ay dali-dali niyang hinugot ang cellphone at tinawagan ang pinakamalapit na ospital na kanyang alam. Natagalan ang mga itong makarating dahil may pagkamaliblib ang lugar.

Sa kasamaang palad, hindi na umabot si Angela sa ospital. Hindi kinaya ng kanyang puso ang trahedyang dinaanan. Bumigay ito sa lakas ng impact ng kanyang pagkabangga. Nakadagdag pa sa paghina ng kanyang puso ang taun-taong pagkikimkim. Sa kumplikasyon sa pusong kala ng kanyang pamilya ay nalampasan na niya pagtungtong ng hayskul.

X
Sa isip-isip ni Andrew, sana’y nagpalit na lang sila ng puso. Upang sana’y naramdaman man lamang ni Angela ang tibok ng kanyang damdamin.


-WAKAS-

trapped inside a box

what if anyone lives inside a box?

you know, be well, and choose to dwell inside a nice little box.
it doesn't matter what size you choose. if you fit or not.
the only relevant condition is that you get to spend time in a box.

wouldn't that be relaxing? giving you ample time to recollect oneself.
an escape. a solidary fortress you can claim as your own.
not even the light of the sun can penetrate your box.
it'll be your little corner to dream, despair, retract, and reflect.

dark. it may seem. frightening. you may think.
but why the big fuss? you don't need the sun 24/7.
its absence should not overwhelm you. learn to be independent of its rays.
even for just a second, a minute, an hour... a nice little siesta if you may.

the world exists independent of you.
so why is it so hard to depart from it even for just a while?

are we afraid of being lost in the circulation?
our little circle of friends perhaps?
the little community - the society that fashioned us to our present self?

or are we just afraid of the box itself?
a closed space. just a modest gap between four nearby corners.
it limits your arms that want to stretch to the heavens.
keeping not only your feet grounded to the earth.
and this thought alone is enough to leave you gasping for air.

but please, do reconsider.
isn't it time we face the truth?
did it not come a time in your life that you felt alienated?
haven't you experience a time wherein the world is pushing you so hard,
that you just want to stop?

you know... the world, even the universe, vast as it may seem,
can be suffocating too...

too much pressure.
a myriad of mouths telling you what to do.
thousand sets of ears that hears every move, every breath.
those ears that seems to listen to every thought, every desire.
countless eyes wary of your actions.
waiting for that one mistake to turn your world around.

so now, wouldn't it be nice to have a little box to retreat to?
a sanctuary when you feel that everone is going after you.
wouldn't that be a perfect escape,
at times when you get trapped in the mundane and inconsiderate world.

ponder

august is about to end,

i wonder what awaits me as i leave the environment that i've grown accustomed to..
true. i don't even remember how life was before i was pushed into this institution.
nope. it's not a mental asylum. but close enough.

a decade and a half ago.
it seemed eons ago when i first entered the classroom.
a blazing green and white. full of hope. full of dreams.
eager to wake up enthusiastically to a new day of learning.

and God knows that only 2 years after that,
i was wishing silently that i get to continue my real dreams...
in a more familiar room, at the comfort of my pillows.

ha! what now? am i slowly longing for such naiveness?
am i to bargain to clinging to this lifestyle and willingly succumb to this? --
-- this little cocoon where i'm supposed to be able to develop myself, hone my skills...

so that one day, i'll be able to stretch my wings and fly high...
high enough to fulfill my dreams?
and/or maintain a low range so that i won't be so injured, if ever i fall...

time-wise, the institution says i'm ready to go...
they've packed my bags, and painted my wings beautifully with their colors.
or maybe just catchy enough for the others to see that 'hey, she's done, ready to soar'

but i ask, was that really enough?

if so, why do i feel so fragile? so ill-equipped to 'soar'.
why do i get the feeling that i'll just be gliding, passing through gardens and gardens
and still won't be satisfied...

is this field i chose really for me?
is this where i want to dwell?
i don't know... i just don't know...

can't i just have a do over? in another field? inside another cocoon?
and this time around, pick the better leaves that will help me develop into a butterfly?
to the shape and colors that i like.. to what i really want...

guess not huh?
coz i'm already here and there's no turning back..
so, world, just sit back and relax.
just chill, i'm not ready to come out, just a peak maybe..

hmm.. so no.. don't pull me out of my cocoon just yet..
i don't think i'm ready...
i don't suppose i'll ever be (any time soon).
it's just that there's still so much more that i missed.

so much to learn... and much more to unlearn..